Nikt nie lubi przechwałek.

Albo popisów.

Przebywanie w obecności takiej osoby jest zniechęcające. I to delikatnie mówiąc.

Ale chociaż niepokoi nas rażące przechwałki innych, często jesteśmy nieświadomi podobnej arogancji w naszych własnych sercach. W tym samym czasie nie słyszysz ciągu myśli pysznych, które nieustannie przebiegają przez mój umysł.

Ale Pan to robi. On też słyszy twoje pełne pychy myśli.

Widzisz, większość z nas jest o wiele bardziej chełpliwa w swoim myśleniu , niż gdy mówimy . Przechwalamy się po cichu przed sobą, nie słyszalnie, aby inni mogli to usłyszeć.

Skąd pochodzi ta przechwałka?

Wszelka chluba, czy to w myślach, czy w słowach, rodzi się z naszej własnej niepewności. Pragniemy uznania dla naszych talentów i osiągnięć. I w taki czy inny sposób nikt nie jest zwolniony z tej walki.

Tak więc każdy z nas powinien być głęboko poruszony stwierdzeniem Pawła, że chlubi się tylko „ z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa ” (List do Galacjan 6:14). Zauważcie, że on nie mówi, że całkowicie przestał się przechwalać. Chluba Pawła przybrała raczej nowy kształt i formę: kształt krzyża.

Dla naśladowcy Jezusa cel naszego przechwalania się zasadniczo się zmienił. Nasza chluba nie koncentruje się już wokół siebie, ale wokół Jezusa.

W Jezusie jesteśmy „ nowym stworzeniem ”, ożywionym Jego dotykiem, tchnącym w siebie życie Jego Ducha (Galacjan 6:15). I pamiętaj, ta życiowa przemiana nie była wynikiem czegokolwiek, co zrobiliśmy. To było w 100% dzięki Jego łasce. Łaska z definicji gasi wszelkie powody do przechwalania się sobą, ale daje nam wszelkie powody do przechwalania się zdumiewającym darem, który otrzymaliśmy (Efezjan 2:9).

W związku z tym nie chcemy, aby świat wiedział jak wielcy jesteśmy my, ale jak wielki jest On.