Pewnego wiosennego dnia – dokładnie 10 kwietnia 1912 roku – można by odnieść wrażenie, że wszyscy mieszkańcy South Hampton w Anglii zgromadzili się w jednym miejscu, aby uczcić szczytowe osiągnięcie ludzkości. To przełomowe wydarzenie miało zaszczyt oglądać około 2200 widzów. Wśród nich obecni byli najzamożniejsi ludzie z wielu krajów. Można by powiedzieć, że był tam cały świat.

Konstrukcja miała wysokość jedenastu pięter, długość 274 metrów i wagę 46 000 ton. Mimo to pięć dni później, czyli 15 kwietnia 1912 roku, o godzinie 2:20 nad ranem, nie było po niej śladu. Szczątki potężnej budowli znalazły się na dnie morza. „Titanic” był największym okrętem swoich czasów. Przed jego nazwą zawsze umieszczano słowo “niezatapialny.” Wiele osób na pokładzie żartowało sobie, iż „nawet Bóg nie jest w stanie zatopić Titanica.” Nie wiedzieli jeszcze, że już niedługo statek stanie się symbolem ludzkiej głupoty oraz pychy.

Słowa Boże mówią: „Pycha chodzi przed upadkiem, a wyniosłość ducha przed ruinąâ€. Dumny Titanic, całkowicie zniszczony, zatonął. Lecz żyjący dobrze i skromnie człowiek ma większe szanse na pokonanie przeciwności losu, jeśli ucieknie się do pomocy Bożej.