Kiedy ostatnio byłeś u lekarza na badaniu?

Jeśli przekroczyłeś określony wiek, te spotkania są często połączeniem dobrych i złych wiadomości. Możesz na przykład mieć dobre wyniki badań krwi, ale możesz też odczuwać dokuczliwy ból w plecach. Prawo entropii, które mówi nam, że naturalne procesy przebiegają tylko w jednym kierunku – i to w kierunku degradującym – ma zastosowanie do naszych ciał fizycznych.

Jednak dla chrześcijanina istnieje wspaniały paradoks, który pojawia się wraz ze starzeniem się. Słowa Pawła z 2 Listu do Koryntian przypominają nam, że dla chrześcijanina są to dwie równoległe ścieżki.

Pierwszą ścieżką jest starzenie się.

Jak powiedział Paweł – jesteśmy jak gliniany dzban. Słaby, kruchy i rozpadający się z dnia na dzień.

Ta prawda może nas doprowadzić do depresji. W pewnym sensie toczymy przegraną bitwę i możemy przeżyć resztę naszych dni w stanie depresji.

Ale to prowadzi nas do drugiej ścieżki, którą Paweł opisał. Mówi o tym, że chociaż nasze ciała powoli się niszczą, nasz duch odnawia się dzień po dniu.

Życie wewnętrzne chrześcijanina łamie uniwersalne prawo entropii. Podczas gdy wszystko, co fizyczne, jest w ciągłym stanie rozkładu, nasze wewnętrzne ja odwraca ten trend. Dzięki Bożemu miłosierdziu, które jest nowe każdego ranka, i ponieważ jesteśmy Jego dziećmi, w naszym wnętrzu odmładzamy się – coraz bardziej upodobniamy się do prawdziwych dzieci Bożych, nawet gdy nasze zewnętrzne „ja” się starzeją. Taki jest wielki i chwalebny paradoks starzenia się chrześcijan.

Oznacza to, że jako chrześcijanie nie musimy gonić za nieuchwytną obietnicą młodości.

Nie musimy wpatrywać się w próżność fizyczności. Możemy to zrobić, jeśli nie skupimy się na tym, co widać w lustrze, ale na tym, czego nie widać .

Możemy to zrobić, jeśli utkwimy wzrok w Jezusie.