Czy kiedykolwiek utknąłeś w trudnej sytuacji?

Na początku Psalmu 40 Dawid wspomina czasy, kiedy czuł, że był uwięziony w dole i nie mógł się wydostać. Utknął i był całkowicie bezradny.

Dawid mógł zrobić tylko jedno – czekać . Mówi: „ Cierpliwie oczekiwałem Pana…” .

Czekał… i czekał… i nadal czekał na wyzwolenie Pana, ale ono nie nadchodziło. Przynajmniej nie od razu.

Są szanse, że wiesz, jak to jest być w zabłoconych butach Dawida.

To może być niesamowicie frustrujące.

Wołasz do Boga o ratunek i zastanawiasz się, dlaczego On nie przychodzi ci z natychmiastową pomocą.

Stopniowo akceptujesz surową rzeczywistość, że Jego czas nie pokrywa się z twoim

To właśnie w takich chwilach, kiedy czujemy, że Pan nas postawił, musimy postanowić, że nie przestaniemy ufać i trzymać się naszej wiary każdym włóknem naszego jestestwa.

Wyjaśniając sytuację Dawida, jeden z komentatorów pisze: „ Boża pomoc nadchodzi, nie za wcześnie, nie powinniśmy poznać błogosławieństwa ufności w ciemności i nie za późno, nie powinniśmy poznać nędzy ufności daremnej ”.

W swoim doskonałym czasie Pan wyciągnął Dawida z błota i mułu. Kiedy jego stopy stanęły na twardym gruncie, Dawid odetchnął z ulgą i zaśpiewał pieśń pochwalną.

ALE CZEKAJ – i nie przegap tego – jedynym powodem, dla którego Dawid wspomina Boże wyzwolenie w przeszłości, jest to, że staje w obliczu kolejnej bezradnej sytuacji w teraźniejszości. Pozostała część Psalmu wyjaśnia to.

Uwięziony i czekając na ponowne wyzwolenie od Pana, Dawid opisuje swoje obecne kłopotliwe położenie:

Zablokowany. Bezradny. Czekający. Ta sama piosenka, druga zwrotka.

Brzmi znajomo?

To też jest nasze doświadczenie, prawda? Wychodzimy z jednego dołu tylko po to, by w dalszej części drogi znaleźć się w nowym. W przeszłości czekaliśmy na Pana tylko po to, by znów na Niego czekać.

Jeśli to opisuje ciebie, ucz się na przykładzie Dawida. Przypomnij swojej duszy tę piękną prawdę – tak jak pomógł ci w przeszłości, pomoże ci znowu.

To po prostu może się nie wydarzyć zgodnie z twoim czasem.